Best zwaar
“Soms voelt het alsof mijn hele hoofd vol tranen zit”, vertelt ze. Al pratend wordt me duidelijk dat dit meisje niet alleen haar eigen verdriet draagt…
Ik vraag haar te gaan staan en geef haar een kussen in de vorm van een hart. “Dit is jouw verdriet.” Een beetje onwennig houdt ze het kussen vast. Vervolgens geef ik haar er een zwaar ander kussen bij. Ze kan het nauwelijks vasthouden. Met grote ogen kijkt ze me aan. Ik leg uit dat dit het verdriet is van mama, van oma en van andere dierbaren. “Best zwaar”, zegt ze. Ik zeg haar na een poosje dat ze het zware kussen aan me terug mag geven. “Dit verdriet hoef je niet te dragen. Dat is van hen.” Ik hoor een zucht van verlichting.
Aan het eind van onze sessie zegt ze: “Dat van het kussen vind ik wel het belangrijkste van vandaag. Ik ga het ook aan mama vertellen. En aan oma. Dan kunnen zij er ook van leren. En dan kan mama mij helpen herinneren als ik weer te zwaar aan het tillen ben.”
Niemand heeft haar ooit gevraagd al dat verdriet te dragen. Maar vandaag mocht ze voelen dat het een stuk lichter voelt, als ze het los mag laten.