Kun je je moeder voelen van een kindje dat nooit heeft bestaan? Ja. Dat kan. Deze week was ik er getuige van. Ik zat met drie vrouwen in mijn praktijk. Eén van hen is mijn cliënt. Ze had me gevraagd of ze op deze… Continue Reading “Ze heet Amber. Haar naam wordt nu genoemd.”
Sophie komt al een poos bij mij. Vorig jaar overleed haar vader plotseling. Vandaag zit ze samen met haar beste vriendin in de wachtruimte. Ik kijk de meiden aan en vraag of ze samen naar binnen willen komen. Twee paar blije ogen kijken me… Continue Reading “Best Friends Forever”
Zijn moeder overleed deze zomer. Sinds kort komt hij in mijn praktijk en verkent hij voorzichtig zijn verdriet. De vorige keer gaf hij al snel aan ‘niet verder over mama te willen praten, want daar werd hij verdrietig van’. Vandaag is het anders.
Na het overlijden van zijn vader werd Sinterklaas zijn houvast. Zelfs nu hij 12 jaar is, woont de Sint nog diep in zijn hart. Als symbool voor hoop en liefde.
“Het waren drie pittige weken,” zegt Michael. Stralend kijkt hij me aan. Opgelucht zelfs. Een zware last is van hem afgegleden. Zichtbaar. Wat een verschil met hoe hij hier nog maar pasgeleden binnen stapte…
Ze vraagt me om hulp na het overlijden van een familielid. Angst, onrust en spanning spelen haar parten. Kwam het door de akelige omstandigheden waarin ze deze persoon dood had aangetroffen?
“Soms voelt het alsof mijn hele hoofd vol tranen zit”, vertelt ze. Al pratend wordt me duidelijk dat dit meisje niet alleen haar eigen verdriet draagt…
“Het wordt alleen maar erger”, zegt ze. Haar zoon overleed vijf jaar geleden. Emotioneel en lichamelijk houdt het verdriet haar in zijn greep. Ze heeft nog steeds het gevoel dat de wereld sneller gaat dan zijzelf. Ze is vaak ziek, heeft last van hoofdpijn… Continue Reading “Op het hart gedrukt”
Jou missen. Heb ik dat wel goed gedaan? Zoals het hoort als je geliefde overlijdt? Heb ik huilend op jouw plek in ons bed gelegen? Heb ik je geur gezocht in de kleren in de kast? Heb ik bij het raam gestaan, in de… Continue Reading “Te boos om je te missen”
Ik zit met voorovergebogen schouders in de stoel. Naast me zit mijn dierbare vriendin. Ze heeft de woorden die ik dit weekend uitsprak serieus genomen. Heel serieus. En dus zit ik hier. Bij de huisarts. “Ik kan het niet meer. Ik kan op dit… Continue Reading “Schuldgevoel van een moeder”