Best Friends Forever

Sophie komt al een poos bij mij. Vorig jaar overleed haar vader plotseling. Vandaag zit ze samen met haar beste vriendin in de wachtruimte. Ik kijk de meiden aan en vraag of ze samen naar binnen willen komen. Twee paar blije ogen kijken me aan en een volmondig ‘ja’ klinkt. En zo zit ik onverwacht met twee 10-jarige meiden in de praktijkruimte.

‘We zijn al vriendinnen vanaf groep 3’, zeggen ze trots. ‘En dat is voor altijd.’ Ze kijken elkaar aan en zijn het er overduidelijk roerend over eens. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk. Ik krijg een inkijkje in een bijzondere vriendschap.

Sophie laat het mapje met tekeningen en bladen zien, dat ze in de loop der tijd bij mij gemaakt heeft. Ze vertelt erover tegen haar vriendin. Ik vraag hen of ze wel eens praten over de vader van Sophie. ‘Eigenlijk niet’, zeggen ze. ‘We doen vooral leuke dingen’. Als ik hen vraag wat ze nu zouden willen doen, weten ze het meteen. Het moet een hart worden! Eén helft van Sophie, één helft van Ilse. Met kleurpotloden en stempels gaan ze enthousiast aan de slag.

Ondertussen praten ze met elkaar over school, logeerpartijen, barbies en vriendschap. Sophie kijkt me aan en zegt: ‘Ilse was ook bij de crematie van papa.’ Ze vertellen er samen over. Over de mensen die een toespraak hielden en over hoe gezellig het na afloop was. ‘Ik vond het heel fijn dat Ilse er was’, zegt Sophie nadrukkelijk. Ik beaam hoe waardevol het is als een dierbare vriendin aanwezig is bij zo’n belangrijk moment. Sophie knikt.

Terwijl ze kleuren, vertelt Sophie dat ze ook verschillen hebben. ‘Kijk, ik ben al bijna klaar met mijn deel van het hart en Ilse is nog bezig.’ Het is inderdaad duidelijk zichtbaar: Sophie kleurt met ferme, snelle bewegingen en felle kleuren, terwijl Ilse met precisie zorgvuldige, zachte lijnen kleurt. Een wonderschone combinatie van twee hartvriendinnen. Er ontstaat een prachtig, kleurrijk hart. Met als allerbelangrijkste: de afkorting BFF. Ze willen met klem hun vriendschap in beeld brengen. Het resultaat is prachtig. ‘Je mag het wel op Facebook zetten hoor’, zegt Sophie uit zichzelf. Ilse beaamt dat ze dit leuk zouden vinden. Ik glimlach.

‘Dank u wel, dat ik mee naar binnen mocht’, zegt Ilse na afloop. ‘Jullie, dank je wel’, zegt ik oprecht. ‘Ik heb genoten van jullie vriendschap. Wat fijn dat jullie het zo goed hebben met elkaar.’ Tevreden stappen de meiden de kamer uit.

💜

Vanavond krijg ik van de moeder van Sophie een bijzonder berichtje. Ze laat me weten dat er na thuiskomst een mooi gesprek op gang kwam tussen de twee vriendinnen. Over hoe het is om je vader te verliezen. Ilse vroeg van alles aan Sophie. En Sophie antwoordde heel open. ‘Je mag alles vragen’, had ze gezegd.

Sophie en Ilse hebben me vandaag geraakt. Met hun vriendschap. En dat hun bezoek in mijn praktijkruimte mocht leiden tot een waardevol gesprekje thuis, zie ik als een cadeau. Niet voor mijzelf, maar voor hen. Als rouwtherapeut kan ik veel voor mensen betekenen. Maar er gaat niets boven echte vriendschap.

En meiden, jullie prachtige tekening staat op Facebook!