‘Dat doe ik voor mama’

Zijn moeder overleed deze zomer. Sinds kort komt hij in mijn praktijk en verkent hij voorzichtig zijn verdriet. De vorige keer gaf hij al snel aan ‘niet verder over mama te willen praten, want daar werd hij verdrietig van’. Vandaag is het anders.

Hij ziet het houten kistje staan en begint meteen. Hij vertelt over de kist van mama en over alle mensen die afscheid kwamen nemen. We steken kaarsjes aan, net als toen. En hij legt bloemen en hartjes op en rond de kist. Als hij vertelt dat er ook veel foto’s te zien waren, vraag ik of hij ze wil tekenen. ‘Ja. Maar wel op een roze blaadje, want dat was mama’s lievelingskleur.’ Met zorg tekent hij foto’s waarop mama veelal hand in hand staat met mensen die voor haar belangrijk waren. Steeds meer details worden aan het afscheidsritueel toegevoegd. Hij kijkt tevreden naar het resultaat.

Ik ben getuige van een verdrietige, maar ook kostbare herinnering. Ik laat me raken door de manier waarop hij het zichtbaar maakt. ‘Dat doe ik voor mama’, zegt hij.

Vandaag komt hij tevoorschijn. Niet alleen met zijn verdriet. Maar vooral met zijn liefde.