KerstMis

Kerstmis staat voor de deur. Misschien als een enorme berg om tegenop te zien, misschien als dagen waar je (inmiddels) weer van kunt genieten. Ongetwijfeld zijn het dagen die raken. Raken aan je gemis…

Kerstmis voelde zes jaar geleden voor mij als een blok aan m’n been. Nog geen twee maanden na het overlijden van mijn Lief zat ik vooral heel hard te vechten tegen tranen. Ik was boos en verdrietig. Kerst ging door, terwijl mijn leven stil was komen te staan. Ik voelde me een vreemde in m’n eigen omgeving. Eenzaam tussen mijn familie, omdat ik niet het idee had dat zij voelden wat ik voelde. Ik wilde krijsen en huilen, weglopen van het samenzijn. Want samen was opeens zo incompleet. Ik bleef met mijn kinderen (toen 4 en 2 jaar) bij m’n schoonouders logeren, maar voelde me daar opeens niet meer thuis. Wat had ik daar nog te zoeken, nu degene die mij met deze mensen verbond, er niet meer was? Ik had me niet eerder zo ontheemd gevoeld. Toch bleef ik. Deed ik mee en liet ik de kerst met veel inwendige tranen aan me voorbij gaan. Ik kon niet genieten.

In de jaren daarna werd het steeds een beetje beter. Kerst bleef me confronteren met de leegte en gaf me regelmatig gevoelens van jaloezie. Ik kon alleen maar zien en voelen dat iedereen samenkwam, terwijl ons ‘samen’ zo ongewenst anders was. Het frustreerde me. Maar geleidelijk veranderde de lading, de frustratie om wat niet meer was, in genieten van het moment. De weegschaal verschoof langzaam van ‘volledig uit balans’ naar ‘voorzichtig evenwicht’. Achteraf kan ik zien en voelen hoe boos ik in die begintijd was. Allesoverheersend en vernietigend. Ik kon en mocht van mezelf geen genoegen nemen met het leven dat opeens zo voor me lag. Zo tegen mijn wensen in. Ik vocht tegen een toekomst, waar ik niet voor gekozen had. Blijkbaar had ik het in die begintijd nodig dit te voelen. Pas later kon ik m’n blik en m’n hart verzachten. Met tranen om het verleden, maar met vertrouwen in de toekomst. En zo veranderde ook kerst met mij mee. Steeds meer kon ik weer genieten van de kerstboom en het samenzijn. Ik kon weer liefde voelen stromen van en naar de mensen die me dierbaar zijn. De leegte woog steeds iets minder zwaar…

En nu, na zes jaar, ben ik dankbaar. Dankbaar dat mijn hart weer voelt hoe kostbaar alles is. Zowel wat ik had als wat ik heb. Zoveel liefde in het leven. Ik reik graag uit naar jou. En naar jou. En jou. Een hand van troost en vertrouwen. Een hand die je vertelt dat jouw tranen er mogen zijn. Dat je leegte en eenzaamheid begrepen wordt. Een hand die je door deze moeilijke dagen heen zal helpen. Opdat je je hopelijk iets minder alleen zult voelen. Ik denk aan jou❤️